کنسرت های سپیده دم و غروب جغدها ارتباطات بصری را ترویج می کنند

وینچنزو پنتریانی و ماریا دلگادو از Estacion Biologica de Doñana، اسپانیا، در 8 آوریل، در مجله آنلاین دسترسی آزاد PLoS ONE گزارش می‌دهند که تکامل نشان‌های گلو سفید را در ارتباط با سیگنال‌های صوتی سپیده‌دم و غروب توصیف می‌کنند. گونه‌ای از پرندگان شب‌زی، که پتانسیل ارتباط این گونه‌ها را در ساعاتی که نور کم است به حداکثر می‌رساند.

تحقیقات قبلی نشان داده است که ارتباط بصری فقط برای گونه‌های پرندگان روزانه مهم است، تنوع و رنگ پرهای پرندگان یکی از بهترین نمونه‌های تکامل سیگنال‌های بصری است.با این حال، هنگام غروب آفتاب، رنگ‌ها به تدریج غیرقابل تشخیص می‌شوند و به شیوه ارتباط تصویری مؤثرتری نیاز دارند.

پنتریانی و دلگادو دریافتند که جغدهای عقاب (Bubo bubo) هم در طلوع و غروب خورشید اوج صدایی را نشان می‌دهند و هم یک "نشان" سفید روی گلویشان - تکه‌ای از پرهای سفید که در هرکدام باد و باد می‌شوند. تماس و بنابراین فقط در هنگام نمایش تماس قابل مشاهده است. در سحر و غروب، زمانی که نور کم است، کنتراست در سیگنال‌دهی بصری مهم‌تر از رنگ است، که نشان می‌دهد نشان سفید کاندید خوبی در ارتباطات بصری است.

محققان همچنین پیشنهاد می‌کنند که نمایش‌های رفتاری بصری در شرایط خاصی از نور محیط، مانند نور سپیده‌دم و غروب، می‌تواند به عنوان نشانه‌های اضافی برای ارتباطات اجتماعی توسط گونه‌های شبانه عمل کند. "اگر نور روز نقش اصلی را در تعیین ظاهر سیگنال های شگفت انگیز مبتنی بر رنگ ایفا می کرد، چرا پرندگان شبگرد باید از استفاده از نور محیط برای برقراری ارتباط صرف نظر می کردند؟" پنتریانی می پرسد.همانطور که نور روز به پرندگان روزانه اجازه می داد از رنگ ها برای برقراری ارتباط استفاده کنند، گرگ و میش به گونه های کرپوسکولار و شبانه امکان تکامل لکه های سفید را برای سیگنال دهی در محیط تاریک می دهد.»

کر سپیده دم و غروب یک رفتار آوازی عجیب پرندگان آوازخوان است که بر اساس اوج طلوع و غروب خورشید در نمایش های آوازی است. با این حال، دانشمندان می‌خواستند بدانند چرا جغدهای شبانه در غروب و طلوع خورشید نیز اوج فعالیت خود را نشان می‌دهند. آنها کشف کردند که این گونه به دلیل شرایط خاص نور محیط در هنگام گرگ و میش که بهترین کنتراست را بین نشان سفید و پس‌زمینه اطراف ایجاد می‌کند، این گروه کر را اجرا می‌کند. محققان نتیجه می‌گیرند که سیگنال‌های بصری ممکن است به طور گسترده‌تری نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد در گونه‌های شب‌زی استفاده شود.