تحقیقات اخیر پیش بینی کرده است که تغییرات آب و هوایی ممکن است دامنه بیماری های عفونی انسان را گسترش دهد. با این حال، یک بررسی جدید استدلال می کند که تغییرات آب و هوایی ممکن است تأثیر ناچیزی بر پاتوژن ها داشته باشد یا حتی دامنه آنها را کاهش دهد. این مقاله باعث ایجاد بحث در جامعه زیست محیطی شده است.
در یک انجمن در شماره آوریل مجله Ecology، کوین لافرتی از مرکز تحقیقات اکولوژی غربی سازمان زمین شناسی ایالات متحده پیشنهاد می کند که به جای گسترش خالص در طیف جهانی بیماری ها، تغییرات آب و هوایی ممکن است باعث تغییر دامنه قطبی در مناطق شود. برای بیماری ها مناسب است زیرا عرض های جغرافیایی بالاتر گرمتر می شود و مناطق نزدیک استوا بیش از حد گرم می شوند.
لافرتی می‌گوید: مناطق جدید مناسب برای بیماری‌ها در مناطق مرفه‌تری هستند که در آن داروها به طور گسترده استفاده می‌شوند و می‌توانند با سهولت بیشتری با بیماری‌ها مبارزه کنند. او به تخمین مدل اشاره می کند که خطرناک ترین نوع مالاریا تا سال 2050 23 میلیون میزبان انسانی خارج از محدوده فعلی خود خواهد داشت، اما 25 میلیون نفر را در محدوده فعلی خود از دست خواهد داد.
لافرتی می گوید: «انقباض چشمگیر مالاریا در طول یک قرن گرم شدن هوا نشان می دهد که نیروهای اقتصادی ممکن است به اندازه آب و هوا در تعیین محدوده پاتوژن مهم باشند.».
Mercedes Pascual از دانشگاه میشیگان وضعیت را بسیار متفاوت می بیند. پاسکوال نویسنده اصلی یکی از پنج مقاله فروم است که در پاسخ به لافرتی منتشر شده است. اگرچه او موافق است که گسترش بیماری در برخی مناطق می‌تواند با پسرفت در برخی دیگر همراه باشد، اما تأکید می‌کند که دامنه بیماری همیشه با تعداد انسان‌های آلوده مرتبط نیست. به عنوان مثال، در مناطقی از آفریقا و آمریکای جنوبی، انسان ها در طول تاریخ در عرض ها و ارتفاعات زیاد ساکن شده اند.او می نویسد، اگر تغییرات آب و هوایی این مناطق را برای پرورش پشه و توسعه بیماری زا مناسب تر کند، آنگاه تعدادی از عفونت ها می توانند گسترش یابند. او اشاره می کند که دانشمندان در حال حاضر شواهدی از این الگو را می بینند.
پاسکوال می‌گوید: «اگر نتیجه‌گیری در مقاله لافرتی به عنوان شواهدی مبنی بر اینکه تغییرات آب و هوا برای بیماری‌های عفونی اهمیتی ندارد، بسیار تأسف‌آور است. "تغییر محدوده مهم است و باید بهتر درک شود."
لافرتی موافق است که تغییر محدوده به این معنی است که در بین جمعیت های انسانی برندگان و بازندگان وجود خواهند داشت. او می گوید که دانستن اینکه دامنه بیماری چگونه تغییر می کند، به جای فرض گسترش جهانی بیماری ها، کلید توزیع موثر منابع خواهد بود.
دانشمندان از این واقعیت استفاده کرده اند که بیماری های عفونی در نواحی استوایی شیوع بیشتری دارند تا استدلال کنند که شرایط گرم تر و مرطوب تر که ممکن است تحت تغییرات آب و هوایی رخ دهد، منجر به افزایش انتقال بیماری های عفونی می شود.با این حال، لافرتی خاطرنشان می‌کند که تغییرات آب و هوایی کل جهان را گرمتر و مرطوب‌تر نمی‌کند: روند گرمایش در 60 سال گذشته منجر به افزایش آب‌وهوای گرم، خشک و بیابانی‌مانند شده است. علاوه بر این، او می‌گوید، همه بیماری‌های عفونی در هوای گرم و مرطوب افزایش نمی‌یابند. به عنوان مثال، مننژیت در طول فصل خشک استوایی به اوج خود می رسد، و آنفولانزا یکی از عناصر اصلی آب و هوای زمستانی در آب و هوای معتدل است.
Pascual استدلال می کند، با این حال، انسان ها سابقه تغییر چشم انداز را مطابق با نیازهای خود دارند و بنابراین ممکن است ناخواسته زیستگاه بهتری برای ناقلان بیماری ایجاد کنند. برای مثال، انسان ها به ندرت مناطق خشک قابل دسترس را تنها می گذارند. در عوض، آنها را برای استفاده به عنوان زمین های کشاورزی آبیاری می کنند. به گفته پاسکوال، ایجاد منابع آبی می تواند پناهگاه هایی برای پشه ها و در نتیجه انگل های مالاریا در مناطقی باشد که در غیر این صورت خشک می شوند.
پاسکوال می گوید: «ما در جهانی زندگی می کنیم که در آن مناطق شهری و روستایی به طور فزاینده ای با یکدیگر در ارتباط هستند. "این بر چالش‌های پیش‌بینی تغییر محیط زیست زمین تاکید می‌کند."
لافرتی موافق است که آب و هوا تنها موضوعی نیست که اکولوژی بیماری را تحت تأثیر قرار می دهد، و معتقد است که آب و هوا ممکن است تنها نقش کوچکی در تعیین دامنه بیماری ایفا کند.
"اگر ما بیش از حد بر نقش آب و هوا تأکید کنیم، که کنترل کمی روی آن داریم، به بهای سایر عواملی که پویایی بیماری را تحریک می کنند، ممکن است جنگل را برای درختان از دست بدهیم."
