علت مسمومیت صدف شناسایی شد

منشا نوروتوکسین آزاسپیراسید سرانجام پس از بیش از یک دهه جستجو شناسایی شد.

گروه سم آزاسپیراسید پس از غنی شدن در بافت صدف می تواند باعث مسمومیت شدید در مصرف کنندگان انسانی صدف شود. مجله علمی European Journal of Phycology در شماره فعلی خود (جلد 44/1: ص 63-79) گزارش می دهد که یک گونه جلبک کوچک به نام دینوفلاژلات Azadinium spinosum مسئول است.

محققان مؤسسه تحقیقات قطبی و دریایی آلفرد وگنر در انجمن هلمهولتز، ارگانیسمی را که تاکنون ناشناخته بود، جداسازی کرده و آن را به عنوان یک جنس و گونه جدید از دینوفلاژلات توصیف کردند.آنها با موفقیت ارگانیسم را جدا کردند و آن را در کشت های آزمایشگاهی خالص تکثیر کردند و متعاقباً آن را به عنوان تولید کننده سم آزاسپیراسید شناسایی کردند.

خوردن صدف برای بسیاری از افراد یک خوراکی خاص است، اگرچه کاملاً بدون خطر نیست. مدت‌هاست که مشخص شده است که مصرف صدف و سایر صدف‌های دوکفه‌ای می‌تواند باعث مسمومیت در انسان شود که علائم آن از اسهال، تهوع و استفراغ گرفته تا اثرات سمی عصبی، از جمله فلج و حتی مرگ در موارد شدید، متغیر است. اگرچه "مسمومیت با صدف ها" می تواند توسط ویروس ها و باکتری های بیماری زا نیز ایجاد شود، بسیاری از موارد به دلیل سموم گوارشی و/یا نوروتوکسین های تولید شده توسط پلانکتون های میکروسکوپی دریایی خاص، به اصطلاح "جلبک های سمی" است. صدف‌ها می‌توانند مقدار زیادی از این میکروارگانیسم‌های سمی را از ستون آب دریا فیلتر کنند و پس از بلع، سموم را حفظ کرده و در گوشت خوراکی خود جمع کنند.

آزاسپیراسیدها یک گروه از این سموم میکروجلبکی را تشکیل می دهند. اولین مسمومیت شناخته شده با آزاسپیراسید در سال 1995 پس از مصرف صدف های ایرلند در هلند رخ داد.در حالی که خود سم به خوبی مورد بررسی قرار گرفته است، با وجود تحقیقات فشرده، سوال منشأ تا کنون بی نتیجه مانده است. بر اساس تحقیقات منتشر شده توسط محققان ایرلندی، گونه داینوفلاژله Protoperidinium crassipes (که قبلا به عنوان بی ضرر شناخته می شد) از سال 2003 به عنوان منشاء سموم شناخته شده است.

محققان گروه کاری شیمی اکولوژیکی، به ویژه زیست شناس دکتر اوربان تیلمان و شیمیدان دکتر برند کروک از موسسه تحقیقات قطبی و دریایی آلفرد وگنر توانستند نشان دهند که پروتوپریدینیم فقط ناقل است و نه. تولید کننده سموم، درست مانند سایر تک یاخته ها و صدف های حریص. آنها یک جلبک کوچک را از دریای شمال در سواحل شرقی اسکاتلند جدا کردند و آن را به عنوان یک گونه جدید داینوفلاژله ای Azadinium spinosum توصیف کردند و در عین حال شواهدی از تولید آزاسپیراسید آن در آزمایشگاه ارائه کردند.

"تیلمان توضیح می دهد که ما قادریم به اصطلاح پروب های ژنی را از کشت های آزمایشگاهی خود با کمک تکنیک های مولکولی تولید کنیم."تیلمن ادامه می‌دهد: «این کاوشگرهای ژنی وجود جلبک‌های تولیدکننده سم را در نمونه‌های آب دریا ثابت می‌کنند و یک سیستم هشدار زودهنگام مؤثر در آینده برای مزارع صدف ارائه می‌دهند»..

جدا از این جنبه های کاربردی، محققان به سؤالات کاملاً اساسی علاقه مند هستند: چرا جلبک این سموم آزاسپیراسید را تولید می کند و عملکردهای اکولوژیکی آنها چیست؟ محققان قبلاً سفر بعدی را برای پیگیری بیشتر این سؤالات برنامه ریزی کرده اند - آنها با RV Heincke در پایان آوریل 2009 به دریای شمال می روند.