گوشتخواران آمریکایی برای دوری از یکدیگر تکامل یافته اند، مطالعه جدید نشان می دهد

چگونه بسیاری از حیوانات گوشتخوار قاره آمریکا از رقابت برای یک ناهار یا تبدیل شدن به وعده غذایی یکدیگر اجتناب می کنند؟

پاسخ احتمالی از یک مطالعه جدید توسط یک جفت محقق در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس می آید. تجزیه و تحلیل گسترده آنها نشان می دهد که این فقط شانس نیست، بلکه خود استراتژی های اجتناب است که نیروی محرکه ای در تکامل بسیاری از گوشتخواران بوده است و بر عواملی مانند فعال بودن گونه ها در روز یا شب، ساکن شدن در جنگل ها یا علفزارها تأثیر می گذارد. ، یا در درختان یا روی زمین زندگی می کنند.

قاره آمریکا محل زندگی بیش از ۸۰ گونه گوشتخوار خشکی است، از جمله گربه، سگ، خرس، راسو، اسکنک و راکون. معمولاً 20 گونه یا بیشتر می‌توانند یک منطقه را اشغال کنند.

جنیفر هانتر، که این مطالعه را برای دکترای خود انجام داد، گفت: «در اکثر موارد، این گونه‌های روی هم قرار گرفته‌اند، همگی از یک پایگاه طعمه - حیوانات دیگر - که شامل یکدیگر می‌شوند، اشتراک دارند. پایان نامه در اکولوژی.

هانتر و یکی از نویسندگان تیم کارو، پروفسور حیات وحش، ماهی و زیست شناسی حفاظت، ابتدا محدوده شناخته شده همه گوشتخواران آمریکایی را بر روی یک نقشه دیجیتال بزرگ ترسیم کرد. با فرض اینکه هر جا که محدوده ها همپوشانی داشته باشند، رقابت و شکار بین آن گونه ها امکان پذیر بود، سپس ویژگی های رفتاری، اندازه بدن و رنگ آن حیوانات را با هم مقایسه کردند. با تجزیه و تحلیل این ماتریس عظیم اطلاعات، آنها توانستند الگوهای گسترده ای از استراتژی های به کار گرفته شده توسط هر خانواده را کشف کنند.

برای مثال، نقشه آنها نشان داد که خانواده خرس و سگ با بیشترین تعداد رقبای بالقوه محدوده مشترک داشتند. بیشتر گونه‌های این خانواده‌ها همه چیزخوار هستند، که به کاهش رقابت برای رژیم گوشتی کمک می‌کند.

اعضای خانواده راکون، اگرچه کوچک هستند، اما کمترین خطر را برای طعمه شدن دارند، زیرا بیشتر آنها به دور از آسیب در درختان زندگی می کنند.

، به گفته هانتر، یکی از شگفت‌انگیزترین یافته‌های آن‌ها این بود که کوچک‌ترین گوشت‌خواران، اسکنک‌ها، همراه با برخی راسوها، فاقد استراتژی اجتناب هستند. «وقتی به همه این پوشش‌های زیست‌محیطی نگاه می‌کنید، این افراد در یک فضای مشابه با سایر گوشت‌خواران به اشتراک می‌گذارند.»

این حیوانات چگونه می توانند زنده بمانند؟ همه اسکنک ها و تعدادی از گونه های راسو در این گروه در معرض رنگ آمیزی صورت یا بدن با مرزبندی ناگهانی بین سفید و تیره هستند. هانتر توضیح داد که برای اسکان ها، این رنگ متضاد تقریباً مطمئناً شکارچیان را در مورد اسپری مضر آنها هشدار می دهد، در حالی که در مورد برخی از اعضای خانواده راسوها - به عنوان مثال، گورکن ها و ولورین های پرخاشگر بدنام - ممکن است در مورد وحشی گری هشدار دهد.

این کار مجموعه ای از شواهد برای اینکه چرا این رفتارها تکامل یافته اند ارائه می دهد که نمی توان در این زمینه به دست آورد.

یافته ها در شماره دسامبر Ethology, Ecology and Evolution منتشر شد.

بودجه بخشی برای این مطالعه از سوی بنیاد ملی علوم تامین شد.